پرونده ی هسته ای جمهوری اسلامی ایران که با هیاهوی رسانه ای گروهک تروریستی منافقین بیش از یک دهه ی گذشته در سطح بین‌المللی مطرح شد، پرونده ای مشهور در سطح سران کشورهای جهان است. موضوعی که در آن یک طرف برای دستیابی به نیازهای درونی خود و در چارچوب پروتکل‌های مرسوم بین‌المللی به دنبال انرژی هسته ای صلح‌آمیز و در طرف دیگر کشورهای استکباری به عنوان مدعیان جامعه ی جهانی جهت تضعیف جمهوری اسلامی ایران قرار دارند.
انتخابات ریاست جمهوری یازدهم نقطه ی عطفی در موضوع اخیر پرونده ی هسته ای کشورمان بوده است. انتقال پرونده ی هسته ای و سطح مذاکرات در این پرونده از شورای عالی امنیت ملی به وزارت امور خارجه نشان‌دهنده‌ی آن بود که مسئولین دولت یازدهم که خود در سال‌های گذشته تجربه ی مذاکرات این موضوع حساس را داشتند به دنبال حل پرونده به وسیله ی ابزارهای دیپلماسی هستند. آن هم با روشی که شعار آن «برد – برد» است و ادعا می شود که این روش می‌تواند زیاده‌خواهی‌ها، بی اعتمادی فراوان دو طرف نسبت به هم، عدم تضعیف حقوق ملت، حل صلح‌آمیز پرونده ی هسته ای و… را دنبال نماید و این مناقشه ی طولانی سیاسی را به اتمام رساند. بر همین اساس وزارت امور خارجه با ورود به این پرونده توانست سطح مذاکرات را به سطح وزرای خارجه اعضای پنج به‌اضافه‌ی یک برساند و برای اولین بار پس از حادثه ی مهم تسخیر لانه ی جاسوسی، وزرای خارجه ی جمهوری اسلامی ایران و ایالت متحده ی آمریکا دور یک میز به صورت مستقیم نشسته و به صورت آشکار مذاکره نماید. اقدامی که موجی از انتقاد و موضع‌گیری داخلی را در پی داشته است.
در همین راستا و پس از توافق اولیه و یا موافقت‌نامه ی اقدام مشترک ژنو، دو طرف به سطح خواسته‌هایی رسیدند تا در آینده ی نزدیک بتوانند توافق‌نامه ای کامل و جامع را تنظیم و اجرایی نمایند. در واقع توافق ژنو یا اقدام مشترک ژنو ضمن مشکلات فراوان همچنان نتوانست جلوی زیاده‌خواهی طرف‌های مذاکره‌کننده را بگیرد. دولت‌هایی که به هر بهانه برخلاف ظاهر و روح توافق ژنو از خیچ اقدام سوئی علیه نظام اسلامی کوتاهی ننموده و نه تنها تحریم‌های مطروحه در این توافق را کاهش ندادند بلکه هر روز به لیست تحریم‌های خود اضافه کردند. رفتاری که در کشور باعث شد هر روز به منتقدین و مخالفین توافق ژنو اضافه شود و بار دیگر عیان شود که دولت آمریکا هیچ‌گاه پایبند به هیچ توافقی نیست و این عدم پایبندی‌اش در طول سالیان متوالی در تاریخ مشهود بوده است؛ تا جایی که رهبری معظم انقلاب نسبت به این اقدامات واکنش نشان داد و این چنین بیان فرمودند:
« در گذشته میان مسئولان ما و مسئولان آمریکا هیچ ارتباطی نبود اما در یک سال اخیر به خاطر مسائل حساس هسته‌ای و تجربه‌ای که مطرح شد انجام بشود، بنا شد مسئولان تا سطح وزارت خارجه تماس‌ها، نشست‌ها و مذاکراتی داشته باشند اما از این ارتباطات نه تنها فایده‌ای عاید نشد بلکه لحن آمریکایی‌ها تندتر و اهانت‌آمیزتر شد و توقعات طلبکارانه‌ی بیشتری را در جلسات مذاکرات و در تریبون‌های عمومی بیان کردند.»*
بیانی که جامعه ی انقلابی کشور را نسبت به رفتارهای خبیث استکباری بیدارتر نموده و توجه نظام اسلامی را به استحکام درونی خویش برانگیخت. بر همین اساس تنها با بررسی نتیجه یک ساله ی مذاکره با غرب می‌توان از موضع خصمانه ی آمریکا و کشورهای دیگر عضو گروه ۵+۱ علیه نظام جمهوری اسلامی ایران دریافت که:
۱. لحن و گفتمان دولتمردان غربی به‌ویژه آمریکا علیه نظام جمهوری اسلامی ایران تندتر شد.
۲. هجمه ی رسانه ای علیه جمهوری اسلامی ایران فراگیرتر و در عین حال جمهوری اسلامی ایران متهم به تذبذب در افکار عمومی جهان شد.
۳. افزایش زیادی خواهی های غربی و عدم پایبندی به حداقل های توافق ژنو همچون محدود سازی توان دفاعی در عین تهدید نظامی، قطع حمایت از ملت مظلوم فلسطین و محور مقاومت و…
محورهایی که در صورت ادامه داشتن آن یقیناً از این نیز فراتر رفته و هر روز با موضوعات جدید همچون حقوق بشر به مقابله با نظام اسلامی رفته و آن را تحریم می‌نماید. اما در همین ایام کمپینی با عنوان «هیچ توافقی بدتر از عدم توافق نیست»!! از سوی تعدادی کارگردان در شرایطی مطرح شد که به زعم منتقدان دستگاه دیپلماسی کشور با مصروف سازی ظرفیت عظیمی از خود نتوانست گامی مؤثر در این زمینه بردارد. ظرفیت‌هایی که در صورت ورود به هر عرصه ی دیگر می‌توانست دستاوردی بهتر از این توافق داشته باشد. ظرفیت‌هایی همچون ریاست جنبش نم، توجه به دیپلماسی اقتصادی منطقه ای به ویژه غرب آسیا، ظرفیت‌های شرق آسیا و… که بخشی از آن است.
کمپین مذکور که با صدای فراوان وارد فضای مجازی شد در روزهای اول خود با انتقاد جدی بعضی از افرادی که اسمشان در داخل کمپین به عنوان چهره‌های شاخص بود مطرح گردید و آن را به شدت نقد کردند. تا جایی که مجید مجیدی یکی از هنرمندان حمایت کننده ازتیم مذاکره کننده هسته ای این چنین نظرش را بیان می‌نماید:
« چند روز پیش از سوی آقای جواد ظریف وزیر امور خارجه با ما تماسی گرفته و خواسته شد که عده‌ای از هنرمندان که وجهه بین‌المللی دارند در مسیر مذاکرات هسته‌ای و برای احقاق حقوق حقه مردم ایران، دولت را یاری رسانند و به همین منظور پوستری از سوی وزارتخانه آماده شد که ما نیز آن را تأیید کردیم و مؤکدا تشکیل یک کمپین را رد می‌کنم.»
لذا راه افتادن چنین کمپینی خبر از آن می‌داد تا دستگاه دیپلماسی کشور به دنبال مردمی سازی برنامه‌های خود بود تا با مدیریت افکار عمومی ضمن کاهش نقدهای وارد و زدودن افکار عمومی از شبهات مطروحه، بتواند دست‌خالی از میز مذاکرات برنگردد.
اما آنچه که باید به آن توجه داشت این است که این کمپین در حالی با شعار «هیچ توافقی بدتر از عدم توافق نیست»!! شکل گرفت که در درون خود مسائل مختلفی را جای داده بود. در واقع طراحان این کمپین هر چند قصدشان بر این نبوده که مستقیماً به خواسته‌های طرف دیگر مذاکره کننده کمک کنند ولی اقدام آنها می‌توانست خطرات فراوانی را به نظام اسلامی وارد نموده و جامعه ی اسلامی را به سویی سوق دهد که توافق علیه منافع نظام اسلامی و ملت مسلمان نیز در آن گنجانده شود و توافقی به مراتب بدتر از ژنو را در آینده نصیب ملت ایران کند.
*پایگاه اطلاع رسانی دفتر مقام معظم رهبری، ۲۲/۰۵/۱۳۹۳
منتشر شده در :
پایگاه تحلیلی – تبیینی ایران اسلامی
خبرگزاری تسنیم
پایگاه تهران پرس
