در چند ماه اخیر بسیاری از جریانات سیاسی معارض اینطور القا میکنند جمهوری اسلامی ایران رابطه ای با موضوع مستشاوری و شورانگری ندارد . در شرایطی که بسیاری از مواد قانون اساسی به موضوع شورا اشاره دارد و حتی قبل از تغییر قانون اساسی کشورمان در سال ۶۸ بسیاری از مدیریت کشور با کارکرد شورایی اداره و دو قوه از سه قوه کشور به وسیله نگاه شورایی به پیش می رفت. آنچه در این زمینه مهم است توجه نگاه جمهوری اسلامی ایران به موضوع نگرش شورایی است. شورا یک امر نوین در تفکر اسلامی نیست و با اعتقادات و جامعه گفتمانی اسلام مرتبط است. همین اهمیت موجب شده تا در قران کریم سوره ای با عنوان شوری نام گذاری شود و در بسیاری از ابواب روایی و فقهی، باب مستقلی به موضوع شورا و بکارگیری جامعه در امورات حکومتی اختصاص یابد.
نهم اردیبهشت سالروز تشکیل شوراهای اسلامی شهر و روستا کشور است. نهادی که بر آن است با مشارکت گیری از جامعه و مردم بخش جمهوریت نظام را تقویت کند. کارکرد اصلی شوراهای اسلامی شهر و روستا بیش از آنکه به مسئله عمران و آبادانی بپردازد، مشارکت گیری از خود مردم برای حل معضلات محل سکونتشان است. شاید در وهله اول مهمترین مشکلات، مشکلات اقتصادی و فرهنگی باشد اما کارکرد شوراهای اسلامی می تواند به هم دلی و دغدغه مندی جامعه منجر گرد. به عبارت دیگر شوراهای اسلامی بر آن است با استفاده از مردم و ایجاد فضای مشارکتی، مردم را در مسائل گوناگون در صحنه حفظ کرده و از آنان برای حل مشکلات خودشان بکار گیرد.
یکی دیگر از نکاتی که در سالروز تشکیل شوراهای اسلامی کشور می توان از آن به عنوان یک نقطه مهم و پر اهمیت یاد کرد، ارتباط دو سویه نهادهای حاکمیتی و مردم است. بسیاری از نهادهای حاکمیتی در فرایند اجرایی با مردم ارتباط دارند اما به دلیل مشغله مختلف مردم این خدمات و کارها یا نادیده نمی شود یا اساسا مورد توجه قرار نمیگیرد. نهاد شوراهای اسلامی می تواند میان حاکمیت و مردم همدلی و هم زبانی برقرار کند و در مواردی ضرورت ها و نیازهای اجتماعی را به صورت مطالبه از نهادهای حاکمیتی در خواست کنند. به عبارت دیگر شورا زبان مردم در حکومت است و برآن است با قدرت خود ضمن حفظ ارزشهای اجتماعی جامعه که بر پایه جمهوریت و اسلامیت است، نیازهای جامعه را به صورت یک مجموعه قانونی مطالبه نماید. در واقع شورای اسلامی خط اتصال میان جامعه و دولت است تا خدایی نکرده در بلند مدت این دو از یک دیگر جدا نشوند.
آنچه کمتر به آن توجه می شود چرایی شکل گیری شوراهای اسلامی است. متاسفانه در عصر حاضر شورا یک نهاد نظارتی یا انتساب شهردار شده و از کارکرد اصلی خود یعنی بازوی مشورتی دولت و نهاد قانون گذاری فاصله گرفته است. عنوان شورا نشان میدهد اصل تشکیل شورا علاوه بر شورایی بودن آن، مشورت دهی افراد به نهادهای بالادستی است. در بسیاری از موراد اسناد و مجموعه قوانینی تنظیم می گردد که هر یک می تواند سرنوشت جامعه ای را تغییر دهد و متاسفانه هیچ یک از شورا در این موراد دخالتی ندارند. سیاسی شدن، حزبی نگری و قومیت گرا شدن شوراها موجب شده کارکرد و شان شوراهای اسلامی حفظ نشود و این منسب تبدیل به یک چانه زنی سیاسی و شخصی به نفع گروه خاصی تبدیل گردد.
آنچه در این روز فارغ از مسائل سیاسی و عکس های یادگاری مهم تر است، ارزش و جایگاه این شورا در قانون اساسی و نگاه منظومه ای امامین انقلاب اسلامی است. اعضای شورا باید بدانند نماینده ملتی هستند که برای حفظ نظامشان تمام تلاششان خود را بکار گرفته اند، حالا وقت حمایت از انان است. آنان واسطه ملت و حاکمیت در تحقق عدالت اجتماعی و توسعه و پیشرفت هستند و هر اقدامی هم صورت می گیرد بایستی در این زمینه باشد. امید است این نمایندگان ضمن حفظ شان خود در این موارد هم گام اساسی بردارند. موضوعاتی همچون سبک زندگی ( اعم از معماری، شهر نشینی و…) تا امنیت اجتماعی و رفاه برعهده این شوراهای اسلامی شهر است.
منتشر شده در :
البرزبان
