نگاه به واقعه کربلا بدون در نظر داشتن همه ابعاد و نگاه منظومه ای به آن می تواند بسیار خطرناک و حتی مخالف پیام اصلی عاشورا باشد. توجه به مسئله ی حماسه ی حسینی به عنوان یک نقطه ی عطف در تاریخ مبارزه حق و باطل بسیار مهم و قابل اهتمام است تا جایی که تمامی رفتارهای گذشته و حال خود را با نظام فکری نوینی شکل داد.
اباعبدﷲ همان کاری را کرد که امام حسن (ع) با صلح خود انجام داد. ایشان با تمام قوا راه برادر خود را به نمایش درآورد و آن را پیگیری نمود. صلح امام حسن علیه السلام به عنوان یک نرمش قهرمانانه زمینه ی اصلی شکل گیری حماسه ی حسینی بود. ایشان با صلح خود روشنگری ای را نسبت به خاندان اموی نشان داد که پس از چند سال ده ها هزار نامه به سوی اباعبدﷲ نگاشته شد و در آن با خاندان امامت بیعت نمود.
امام حسین علیه السلام در همین راه در یک سال و بنا بر اقوالی دو سال قبل از مرگ معاویه سخنرانی بزرگی را در اجتماع نخبگان و خواص عصر خود نمود. سخنرانی ای که با حضور بیش از ۹۰۰ نفر از تابعین و صحابه صورت پذیرفت و حضرت در آن همگان را با مقام خویش آشنا نمود و حملات شدیدی را نسبت به استکبار زمان خویش صورت دارد. در این سخنرانی بسیار مهم٬ حضرت مقام نخبگان و خواص را برشمرد و به نعمت این عزت و آبرو در درگاه خدا اشاره نمود.
ایشان درنهایت به همگان توصیه نمود تا در برگشت از حج پیام حضرت را به افراد مورداطمینان و اعتماد برساند. این اقدام بزرگ و هدفمند حضرت چنان تأثیری داشت که تاریخ به آن گواهی می دهد.در کنار این رفتار باید توجهی نیز به رفتار هوشمندانه و بصیرت آفرین حضرت امام حسن علیه السلام داشت. ایشان با توجه به خفقان آن عصر و حتی قرار گفتن جاسوس در منزل و اطرافیان باز از اقدامات بصیرت آفرین خود کوتاهی ننمود و افشاگری و امربه معروف را در دستور کار قرارداد تا جایی که سبب شد معاویه بن ابی سفیان با همه زیرکی دست به شهادت این امام همام بزند و ایشان را مظلومانه به شهادت برساند.
درواقع اقدامات حساب شده ی حضرت امام حسن علیه السلام و به تبع آن امام حسین علیه السلام جهت پیاده سازی اسلام ناب و زدودن شرک و طاغوت بود و این است که توجه به ماهیت اساسی انقلاب فراگیر حسینی در روز عاشورا درس هایی را به هر شنونده ای می دهد که می تواند سعادت بشریت را به دنبال داشته باشد.
درس اول: شور و شعور الهی
داشتن شور و نداشتن بصیرت آفتی است که بسیاری از عوام و حتی خواص را درگیر خود می نماید و ماهیت اصلی فعل را منحرف می سازد و بلعکس نگاه کتابخانه ای به حماسه ی حسینی و در نهایت نداشتن هیچ نوع شوری همان آفتی را دارد که شور بی بصیرت دنبال می نماید.
همراه شدن درک و بینش اصلی و هدف اساسی امام حسین علیه السلام در قیام خود با شور می تواند زمینه پیاده سازی آرمان قیام عاشورا باشد. حضرت اباعبدﷲ با آگاهی کامل نسبت به سرانجام واقعه ی کربلا٬ امر الهی را امتثال و جان مبارک خویش را فدای آن نمود تا راه رسیدن به سعادت بشریت و زدودن غبارهای فطرت هموار گردد. بر این اساس باید اذعان داشت هدف اصلی امام حسین تشکیل حکومت عدل الهی٬ نابودی استکبار و وحدت مسلمین حول محور امامت بوده و هست. درسی که نباید میان بازی های عوامانه و یا روشنفکر مآبانه فراموش شود.
درس دوم: حسین شناسی زمان
شعار کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا را باید صرفاً یک شعار عزاداری و حزن و ناراحتی ندانست. حرکت اباعبدﷲ مصرف در غم و غصه نیست. حرکتی است که در آن درس های فراوانی نهفته که نگاه به آن می تواند راهگشا باشد. باید توجه داشت٬ اگر در روز عاشورا قرار می گرفتیم٬ کجای معادلات قرار بود قرار داشته باشیم.
پیامی که قادر خواهد بود تا به انسان بفهماند شناخت دشمن٬ بصیرت و مرزبندی با آن٬ مقابله با آن نه تنها مصروف به عصر امام حسین علیه السلام نیست بلکه در تمامی عصرها مبارزه با حق و باطل٬ خیر و شر وجود دارد و این به حادثه ی عظیم کربلا منصرف نمی شود. در واقع کربلا قله ی عظیم این مبارزه بود٬ هست و خواهد بود.
آنچه که باید به عنوان نتیجه گیری بیان داشت این است که اگر معتقد به قیام فراگیر اباعبدﷲ باشیم. مصروف دانستن آنکه حال فقط باید صرفاً محزون قیام عاشورا باشیم و قیام عاشورا یک منظومه فکری نیست خسارت هایی را به وجود می آورد که انحراف اصلی در پیام عاشوراست. استفاده امام زین العابدین از این فرصت چنان فضایی را بعدها به وجود آورد که شاهد آن بودیم در درس حضرت امام باقر و صادق بنا بر اقوالی هزاران نخبه و خواص جامعه اسلامی حضور داشتند. باید شناخت و درک ما نسبت به هدف اصلی قیام امام حسین علیه السلام به مراتب بالاتر از یک نگاه یک جانبه گرایانه باشد.
باید دانست اگر اباعبدﷲ در این عصر بود به کدام سمت تمام انرژی٬ توان و ظرفیت های اطراف خود را بسیج می نمود و بر کدام استکبار و طاغوت فریاد می کشید و بر کدامین شیطان بزرگی حمله می نمود. یقیناً وحدت اسلامی و تقویت بنیه ی اسلامی اساسی بود که حضرت در این عصر به آن توجه می نمود تا به وسیله ی آن استکبار و طاغوت به میان صفوف مسلمین رخنه ننمایند.
منتشر شده در :
گروه مطالعات راهبردی سراج بلیغ
پایگاه امت اسلامی
پایگاه صبح توس
پایگاه مشهد پیام
